Maandag stuurde ik een post via social media met de tekst: “Voor de thuiswerkers met kids. Veel succes! Niet alles kan perfect.” Dat was ook mijn insteek voor de eerste “thuisonderwijsweek” na de vakantie. Ik besloot mijn kids prio te geven. Mijn werk moest maar even wachten. Het hoefde niet perfect.
Vol goede moed aan de slag
Mijn kids en ik begonnen woensdag vol goede moed aan een nieuwe werkdag. Mijn oudste dochter van 12 in de woonkamer met de schuifdeuren dicht. Mijn dochtertje van 10 en zoontje van 8 bij mij aan de keukentafel. Planningen liggen klaar. De schriften en boekjes bij dochters netjes op volgorde. Geordend gaan ze zelfstandig aan de slag.
Zoon pakt zijn tas. Chromebook op tafel. Ik leg zijn planning klaar. Er komen wat schriften en boeken uit de tas die op tafel gekwakt worden. En aan de slag. Ik ben voorbereid. Zo min mogelijk tijd besteden aan mijn eigen werk. Ik herhaal het nog een keer in mijn hoofd. Ik besluit mijn laptop niet open te klappen. Daar gaan we…..
Dochters lief checken hun roosters, kijken naar de planning, volgen les, strepen af. Een voor een wordt hun takenlijstje minder. “Mam, kun jij heel even mee kijken? Ik heb 1 vraagje…” of “Mam, ik begrijp hier echt niks van hoor. Stom vak!” Een enkele keer vragen ze hulp. Ik merk dat ze niet direct mijn aandacht krijgen. Ze doen het zo goed. Met een schuin oog zie ik 3 vraagtekens staan in het wiskunde-schrift. 30 Vragen gemaakt. Knap dat ze geen vragen heeft over die andere 27 antwoorden. Die ene vraag kan wel even wachten is mijn automatische reactie. Niet alles hoeft perfect.
Een kort lontje
Ik richt me als vanzelf op mijn wiebelende zoon. “Mam, mam, maaaahaaaam!!!” Zijn mond staat geen seconde stil. Hij zit geen seconde stil. Een concentratieboog van niks. Dat is anders met een bal aan zijn voet of een gitaar in zijn hand. Nu werkt hij het liefste maximaal 5 minuten en dan weer iets anders. Continue onderhandeling. Kan ik iets overslaan? Mag ik deze opdracht skippen? Mam, wil jij lezen? Mam als ik het zeg, schrijf jij dan?
In mijn werk begeleid ik dagelijks groepen van 30, nu lijkt 3 al teveel. Terwijl eigenlijk alleen zoonlief aandacht vraagt. Hoe je het ook went of keert, gedurende de ochtend, wordt mijn lontje steeds korter.
Als ik ‘s avonds alleen op de bank zit overdenk ik de dag. Ik betrap mezelf dat ik na ga wat er allemaal mis is gegaan. En denk dan aan de quote “Niet alles kan perfect.” Oh ja, die was ik even vergeten.
Ik denk terug aan de kids. Ben zo trots op ze. De meiden, de doorzetters, zo gestructureerd, bescheiden, zelfredzaam, gefocust, doelgericht en assertief als het nodig is. Moet lachen om mijn zoon. De onderhandelaar. Zijn creativiteit, zijn praktische aanpak en het gemak waarmee hij prioriteiten verlegd en mij inpakt.
Tja, ieder heeft zo zijn eigen talent. Als je focust op talent merk je dat perfectie geen streven is. Ieders talent is perfect! De vraag is of je dat wilt zien.
Welk talent heb jij deze week ontdekt bij jouw kind?